De Franse rentrée littéraire 2018: Maylis de Kerangal, Jerôme Ferrari, Kaoutar Harchi
Maylis de Kerangal, Jerôme Ferrari, Kaoutar Harchi
Bij de start van het literaire seizoen 2018 worden we door een schilder van trompe-l’oeils, een personage in de nieuwe roman van Maylis de Kerangal (Réparer les vivants) meegenomen naar een wereld van kunst en illusie.
Un monde à portée de main is een zelfportret in de vorm van levenslessen, geschreven in een bijzondere stijl; techniek en informatie worden, in combinatie met het eigentijdse taalgebruik van een meisje, tot dichtkunst.
De prix littéraire “Le Monde” 2018 is toegekend aan de schrijver Jérôme Ferrari voor zijn roman A son image. Hij volgt daarmee Alice Zeniter op aan wie de prix littéraire “Le Monde” in 2017 werd toegekend voor haar roman l’Art de perdre.
Al eerder ging een literaire prijs naar Ferrari. In 2012 kreeg hij le Prix Goncourt toegekend voor zijn roman ‘Sermon sur la chute de Rome’.
In zijn roman ‘A son image’ treedt Ferrari in de voetsporen van een Corsicaanse persfotografe. Actes Sud: Op een zaterdagavond in augustus, komt Antonia, slenterend langs de haven van Calvi, na de hele zaterdag een huwelijksfeest met haar fototoestel onsterfelijk te hebben gemaakt, een groep legioensoldaten tegen. Zij herkent één van hen, Dragan. Ooit, ten tijde van de oorlog in voormalig Joegoslavië, had zij hem leren kennen. Na een uren durend heftig gesprek, besluit de jonge vrouw, ook al is ze dood-op, toch naar huis, in het zuiden van het eiland te gaan. Doordat ze plotseling moet uitwijken, komt haar auto in een ravijn terecht; ze is op slag dood.
Van de nederlaag van het individu tot een pijnlijk onderzoek met aporieën over de hele toedracht, Ferrari zoekt in deze aangrijpende roman door naar verdachte verbanden tussen beeld, fotografie, werkelijkheid en dood.
https://www.actes-sud.fr/catalogue/litterature/sonimage
Hoe kun je schrijven over ‘kleur’ als je daarbij gedachten over rassen weglaat?
Kaoutar Harchinous neemt haar literaire ervaring als uitgangspunt voor de vragen die zij als schrijver stelt: Hoe kun je in een racistische en seksistische wereld schrijven zonder diezelfde wereld daarmee ook ‘van dienst’ te zijn? Hoe kun je je eigen menselijkheid overeind houden? Hoe kun je je het recht op verbeeldingskracht opnieuw toe-eigenen?
Een paar jaar geleden is er een roman van mij verschenen met de titel À l’origine notre père (Actes Sud, 2014). Die gaat over de fictieve geschiedenis van een meisje dat opgroeit in, wat ik ‘het huis van de vrouwen’ heb genoemd. Het is een huis waarin moeders, zussen, echtgenotes zijn geplaatst op grond van de beslissing van een vader, een broer, een echtgenoot.
In dit achteraf gelegen huis met de deur op een kier, dachten de vrouwen samen na over wat zij als hun fouten beschouwden, hun oorspronkelijke ‘zonden’ waar ze voor veroordeeld waren: een abortus, een baan die ze coûte que coûte wilden uitoefenen, of een belediging aan het adres van een bezitterige schoonmoeder. Op het moment dat de vrouwen met hun eigen morele heropvoeding klaar waren, konden ze gaan hopen dat de mannen hen uit het huis bevrijdden en hun zo hun vroegere leven teruggaven.
** *
